Nagenieten van een zinderende avond
Hovocubo
Door Chris Wobben.
,, En daar betreedt Hovocubo de zaalvloer voor
de tweede helft”, zeg ik in de microfoon. ,,Vier
doelpunten in twintig minuten, dames en heren,
dat is in het zaalvoetbal geen onoverkomelijke
achterstand. Rug recht en kop omhoog.” Ik
spreek de woorden uit, maar eigenlijk geloof ik
er niet meer in.
Drie minuten had het ijzersterke CFE nodig om
op 0-3 te komen. ,,En dat waren de play- offs
weer voor dit jaar”, dacht ik. Drie minuten.
Drie- nul achter. Ongelooflijk.
Ik zie Hovocubo worstelen, Van Leeuwen pakt
een paar goede ballen. Darri laat even zijn
klasse zien. Maar het Brabantse geweld stopt bij
1-5. Gelukkig maar, slechts vijf keer.
In de rust is het cynisme niet van de lucht.
Mensen overwegen om De Opgang achter zich
te laten. Maar daar is altijd die Hoornse
galgenhumor weer. Met luide stem vraagt
iemand zich af ‘Of de jongens niet toevallig een
Ritalinnetje teveel hebben geslikt?’ Er wordt
schamper gelachen.
Ik schuif de CD in de speler. De enige schijf
van de avond bestaat voornamelijk uit
beukende beats. Ik vraag me af of ik de tonen
nog een keer mag laten horen in de zaal.
Voorzichtig denk ik al aan volgend seizoen.
Darri zorgt vanaf de penaltystip dat ik nog een
keer op ‘play’ mag drukken. In ieder geval twee
keer gescoord tegen de landskampioen.
Maar wat doet Van Dijk nou? Zonder doelman
met vijf spelers de strijd aangaan?Van Leeuwen
wordt El Kaddouri. Ik denk aan Russische
roulette. Het morbide spel, waarin één foutje
letterlijk fataal is. En ach, wat maakt het uit. Als
Hovo maar met enige eer de wedstrijd verliest.
Ben ik al tevreden.
Ondertussen begint het Hovocubo te lopen. Wat
een knal van De Groot! ,,Mooie aanval. Ik voel
een momentje van de week aankomen”, zegt
Krijn Schuitemaker naast me. Hij gaat de
beelden inspreken voor de KNVB. In de rust
grapten we nog dat de tweede helft beter
schriftelijk afgedaan kon worden. Oké, ik
maakte die opmerking. Eerlijk is eerlijk.
Bij 5-3 denk ik even aan een wondertje. Maar
Jamal el Ghannouti laat de gasten uit
Eindhoven voor de zesde keer juichen. Ook dat
nog.
Toch blijft Hovocubo stoïcijns met El Kaddouri
als vijfde speler spelen. Stiekem ben ik wel een
beetje trots op die vijf lefgozertjes binnen de
lijnen. Ze lachen vrouwe Fortuna recht in het
gezicht uit.
Voor het eerst dit seizoen zie ik CFE wat
inzakken. En weer een streep van De Groot!
Langzamerhand wordt ik een fan van hardcore
house. 4-6 is al een stuk comfortabeler voor
mijn ego. ,,Ze deden hun best, maar ja, helaas
verloren met 4-6″, hoor ik mezelf straks aan
mijn vrouw vertellen. ,,Wie weet lukt het
volgende keer in Eindhoven wel.”
Hovocubo blijft aanvallen. Het gaat steeds vaker
richting het doel van Pieter Grimmelius. Nog zes
minuten. Netto. Zou het dan?
Ik zie Yoshua St. Juste struikelen. Zucht.
Wacht, hij staat op. Worstelt zich naar voren.
Hij schiet, hij scoort! ,,Fantastische goal, puur
op wilskracht; Yoshuaaaaaaaa St. Juste!! ”
In de zaal is de spanning plots voelbaar. Het
zindert in de sporthal. Doorgaans hangt er een
soort nuchtere stilte boven de tribunes. Nu niet.
De temperatuur lijkt omhoog te schieten.
Mensen gaat eerder staan, bewegen
zenuwachtig heen en weer. Reageren meer op
de acties binnen de linnen. Leven plots intens
mee. Dit is de aantrekkingskracht van het
zaalvoetbal in optima forma. Ik kijk in de ogen
van mensen die ik al jaren ken. Het staat 5-6.
Het zal toch niet?
Dan breken de meest sensationele minuten aan
die ik tot dusver in De Opgang heb beleefd. De
Groot jaagt de gelijkmaker tegen de touwen. Ik
zie de mensen vol ongeloof opspringen.
Schreeuwen. Gillen. Juichen. Elkaar vastpakken.
De zaal in rennen. Niet één, maar tientallen.
Waar gaat dit over? Wat gebeurt hier?
Ongekend.
Als iedereen weer zit, vraagt Hovocubo een
time- out aan. Nog iets meer dan een minuut.
,,Wat doen we?”, schreeuwt Van Dijk tegen zijn
manschappen. ,,Stoppen of doorgaan?” De
spelers roepen dat ze doorgaan. Het is nu of
nooit. Alles of niets.
Het wordt alles.
Als Every Janzen de winnende binnen ramt,
ontploft de zaal. De rechtertribune komt als één
blok omhoog. Mensen van alle leeftijden zijn
uitzinnig van vreugde. Honderden vliegen de
zaal in. Naar verluid wordt zelfs één van de
scheidsrechters in de chaos geknuffeld. Ik zie ik
vrijwilligers het uitschreeuwen van geluk. Na al
die jaren net niet, is het nu net wél.
Velen horen de zoemer niet meer. Het wonder
is geschied. Spelers, begeleiding en iedereen
die ook maar voor handen is, worden gegrepen.
Ze vormen midden in de zaal een
schreeuwende cirkel van puur geluk. In de
laatste minuut winnen van het schier
onoverwinnelijke CFE. Na zo’n achterstand. Op
deze manier. Het zijn van die wedstrijden die
één keer in de paar jaar voorkomen. Wat een
feest.
Het meegereisde publiek reageert uiterst
teleurgesteld, maar wel heel sportief. Ik vind
het klasse.
Aan de bar sta ik zwijgend om me heen te
kijken. Naast me staat één van die typerende
vrijwilligers van Hovo. We kijken elkaar aan.
,,Zo, ik moet nog even landen, man. Wat een
wedstrijd. Echt niet te geloven.” Het eerste
biertje is zo verdwenen.
Natuurlijk, de realiteit haalt de romantiek snel
weer in. Het is slechts de eerste wedstrijd. Wat
de toekomst in het zuiden van het land gaat
brengen, weet niemand. Maar Hovocubo op
deze manier te zien winnen en de mensen zo
blij te zien, daar kan geen geen beker tegenop.
Nou ja, bijna niet dan. Maar ik ben dan ook
geen speler.
Eerst maar eens de bekerfinale. Volgende halte:
Amsterdam, sporthallen Zuid.
Zie en hoor de video: De Laatste minuten!!
