Groot groepsgevoel met ruimte voor individuele vrijheid

‘ONCE IN A LIFETIME…’

…. dat was de gedachte die voortdurend in het hoofd spookte van Sander van Dijk na dat hij een WhatsApp berichtje ontving van grootmeester in het zaalvoetbal Miguel Andres Moreno. De inhoud van dat berichtje? Of Hovocubo op dinsdag 30 januari een oefenwedstrijd zou willen spelen in Barcelona tegen de plaatselijke FC.
Vrij snel daarna liet hij mij dat berichtje zien. Mijn eerste gedachte: DOEN!

Er lag dan eerst een hele grote uitdaging, spelersgroep mee krijgen. Er waren twee grote hindernissen die deze trip in de weg zouden staan:
1.Met vijf internationals is Hovocubo doorgaans hofleverancier van Oranje, en tegelijkertijd stond er door de KNVB een dubbele interland gepland tegen Turkije. Dit avontuur kon alleen doorgaan wanneer onze Internationals voor Hovo zouden kiezen…
2. De club is niet bij machte om dit te bekostigen, dus aan de spelersgroep werd gevraagd om de reis en verblijfskosten zelf te betalen….

Nou, onze Oranjeklanten kozen voor een Barcelona avontuur, en de gehele selectie ging akkoord met het zelf bekostigen van reis en verblijf… en daar waar er financiële knelpunten waren hielp men elkaar. Een teamgeest die karakteristiek is voor hoe de boys dit seizoen met elkaar omgaan.

Na het groene licht van de selectie startten we de organisatorische voorbereiding. Sander nam het voortouw hierin geassisteerd door Jan en mij. Zonvaart reizen werd ingeschakeld voor de boekingen, veel contact met Miguel over activiteiten ter plekke, trainingshal, tenue afspraken, reserveringen etc….

Voor we het zelf door hadden. hadden spontaan tientallen supporters/vrijwilligers aangegeven mee te willen. Resultaat: Hovocubo boeking voor 41 personen en 11 personen die uit eigen beweging ons achterna gingen.

En dan is het bijna zo ver. En dan ga je het zien, je krijgt wat tegenslagen te verwerken… twee spelers blesseren zich korte tijd voor vertrek, twee vermiste paspoorten de dag voor vertrek….
uiteindelijk kon de voltallige selectie op zondagochtend 6.00 uur verzamelen op Schiphol, samen met bestuur, vrijwilligers en supporters. In Barcelona stond de bus voor transfer ons op te wachten. We logeerden in hotel Rialto, in een zijstraatje van de Ramblas. En op deze beroemde wandelparadijs werden we door de bus afgezet. Iedereen uit de bus, alle bagage eruit en door naar het hotel. 4 minuten lopen. Terwijl ik op mijn beste Spaans namens 41 Hovocubanen sta in te checken, krijg ik in de gaten dat ik de belangrijkste tas bij niemand, nergens zie staan. De trainingsspullen, de wedstrijdkleding, de vanen, de relatiegeschenken…… de tas was weg!!! Bij mij ontstond er groot paniek, terwijl het inchecken nog in volke gang was 😱. Hierna ontstond er een zoektocht… maar de tas was nergens te vinden. Die hele zondag was ik ontroostbaar… (sterk spul he, die fisherman’s friend 😢). Vergezeld door Rob en Mark (en ook Miguel die aanbood ons te helpen) deden we aangifte bij de politie. Lopende band werk voor deze mensen, maar super aardig en meelevend.

En ondertussen maar malen naar een oplossing. Uiteindelijk leek die gevonden…. De avond ervoor hadden we gespeeld in de kwartfinale voor de KNVB beker, en dat hadden we gedaan in de tenues van Hovo 2 van vorig jaar. Deze waren voor de gelegenheid gewassen door Marja. De nakomers die maandag zouden arriveren zouden deze kunnen meenemen. Niet ideaal, maar een oplossing…. toen dit geregeld was besloot ik pas echt gebruik te maken van het kaartje voor Barcelona – Alaves. Samen met Richard, Edo en Selma had ik een goede plaats gescoord. En tegen het einde van de 1ste helft schiet mij te binnen dat het tenue die bij Marja lag niet compleet was…. Martin en Handrit hadden die zaterdag niet gespeeld…. de rest stond achter slot en grendel alleen op een plek waar ik bij kon…. pfff
Een kat in het nauw maakt rare sprongen en ik besloot om snel een vliegtuig te boeken en ff heen en weer te vliegen. Voor €210,- zou ik op maandag heen en terug kunnen zijn. Dan zou ik het tenue completeren. In het hotel liep ik Sander tegen het lijf… met zijn overtuigingskracht maakte hij mij duidelijk dat dat niet de oplossing was. Dan maar iets nieuws bedenken….

De volgende ochtend stond een training op het programma. Met taxi’s vertrokken we naar Ciudad Deportiva. Het grote trainingscentrum van de Omniclub FC Barcelona. De strenge security deed na een instemmend knikje van Miguel de slagbomen open. De walhalla van de sport! We gingen een gebouw binnen, dat bleek het Futsal Centrum te zijn. Discreet qua aankleding, maar prachtig. Trainen in een zaal met het Barcelona logo bij de middencirkel. Prachtig. Supervloertje. Alle faciliteiten die je je kunt wensen, die zijn er. Op een veldje verderop waren de 11 die de avond ervoor van Alaves wonnen met een hersteltraining bezig.
Alleen voor spelers en staf was er na de training een rondleiding door het hele complex. Van te voren goed gehoord waar we foto’s van mochten maken, waar we foto’s van mochten maken maar niet op social media mochten plaatsen en waar we geen foto’s van mochten maken. En achter Miguel lopen we op een terrein waar het een voorrecht is om te mogen lopen. We zien de handbal faciliteiten, basketbal, de verschillende voetbalvelden en de aanbouw van het nieuwe voetbalstadion die de naam van Johan Cruijff zal dragen.

Oud selectiespeler Every Janzen sluit dinsdag aan om met zijn Stephanie naar de wedstrijd te kijken. Met hem is afgesproken dat hij de tenues met # 3 & 4 van Hovo 3 mee te nemen. Dat zijn nl de ontbrekende rugnummers van het andere setje. En Hovo 3 is het team van Winfred, dus zelfde logo op de borst. Ondertussen is mijn broertje gearriveerd. Hij heeft altijd goede invloed op mij, dus ik werd

daarvan helemaal rustig. Inmiddels had ik geaccepteerd dat dit een overmacht was en dat we niet in onze mooiste tenues zouden spelen.

Maaike blijkt een meesterregeltante te zijn. Krijgt onze nieuwe Hovo-sjaals aan de man, en verricht vele hand en spandiensten. Nergens te beroerd voor. Cees & Nel dragen vanaf Schiphol onafgebroken de Hovo sjaals om hun nek. Ik verdenk ze ervan dat ze er zelfs mee slapen.

‘S avonds hadden we een restaurant achter de Boqueria gereserveerd. La Gardunya. 51 man sterk gingen we daar eten….. en toen ging de telefoon….. het lijkt erop dat ze onze tenues hebben gevonden…. gaat het waar zijn???? De beschrijving door de telefoon klopt!!! Voor €40,- komen ze die direct brengen naar het hotel. Met een creditcard wordt het bedrag overgemaakt. Maaike en ik vliegen met de benenwagen naar het hotel…. en twintig minuten later stopt er een kleine bus voor het hotel, de achterklep gaat open… en daar staat hij dan… de verloren tas. Compleet!! Was hij nooit uit de bus gegaan? Is hij uit- en weer ingeladen? Geen idee… maar dat kon me niks meer schelen.
Ik breng de tas naar de hotelkamer, ik pak de eerste de beste shirt en het cadeautje voor Miguel en samen met Maaike ren ik weer naar het restaurant. Kevin staat bij de ingang, hij trekt het shirt wat blijkt van Karim te zijn aan en rent de trap op naar onze eetzaal waar alle aanwezigen dit met groot gejuich ontvangen!!! Met trots zullen we nu die wedstrijd aan gaan!!

De volgende dag richt de ploeg zich voornamelijk op de wedstrijd. De aanhang gaan opnieuw toerist spelen en ik ga samen met Jaap & Stephanie opnieuw naar het politiebureau. De mooie Samsung is gerold. En ik ben meegegaan ivm de taal.

Na een sportmaaltijd voor de selectie, vertrokken we per bus naar Badalona. Deze wedstrijden blijken tevens een soort promotietour te zijn voor enkele buitenwijken van Barcelona. Want zaterdag speelt het Duits elftal tegen de Blaugrana’s. In een andere buitenwijk. Als wij bij de sporthal arriveren, dan staat de Barcelona bus er al. Op alle zitplaatsen liggen Barcelona vlaggetjes. Als de warming-up van start gaat, is de tribune zich langzamerhand aan het vullen. 1 vak voor de Nederlanders. Het was maar een oefenpotje, maar ook voorafgaand aan de wedstrijd werd door de scheidsrechters al de FIFA regels gehanteerd. De kledingkeuze werd goed gecontroleerd, inclusief de hesjes. Iets wat je normaliter meemaakt bij de UEFA Futsalcup. Amir en Dave geblesseerd. Maar Dave mag toch starten. Sander gunt iedereen speelminuten in deze zo speciale wedstrijd en Dave zal aangeven wanneer het echt niet meer gaat. Dat is na drie minuten. Tjerk neemt zijn plaats in en speelt de sterren van de hemel. Een 1:1 duel met topspeler Rivillos is prooi voor ons jonge talent. Hovo incasseert 6 goals waarvan de ene, mooier dan de andere, en hoewel de Catalanen al twee keer eerder tegen Nederlandse clubs speelden (FC Eindhoven 2013 en Knooppunt 2017) blijk Hovo de eerste Nederlandse ploeg te zijn die tegen FC Barcelona weet te scoren… Zakaria Amrani was goed voor de 5-1. Het Spaanse publiek toonde veel respect voor de mooie acties van onze boys middels hartelijk applaus en gejuich. Het leefde.

Met opgeheven hoofd, met veel weggegeven sjaals (aan de kleine Spaanse kinderen) en met een gevoel van trots verlieten wij Badalona. Daarna voor iedereen genieten over deze prachtige avontuur.

Iedereen enorm bedankt!! Wat was het fantastisch, ondanks die mindere momenten. Die mindere momenten hebben ons als groep alleen maar sterker gemaakt!!!

Trots op Hovocubo, een club met een ziel!