FRAGMENT UIT HET HOVOUBO JUBILEUMBOEK

De verjaardag van Hovocubo is al een poosje achter de rug, De club is nu bijna 52 jaar.

Af en toe nemen we u met een fragment uit het jubileumboek terug in de tijd. Dit doen we door het fragment op de site te plaatsen en te koppelen aan de interactieve pagina van deze. (klik hier om naar de interactieve pagina te gaan). Het boek beschrijft de geschiedenis van het Nederlandse zaalvoetbal met Hovocubo als rode draad. Alle ontwikkelingen van de KNVB, de grote clubs waar Hovo mee te maken heeft gehad en de kopstukken van de afgelopen 50 jaar worden hierin beschreven.

Er zijn nog een beperkt aantal boeken welke bij de kassa bij thuiswedstrijden,

Dit keer duiken we op de achtergrond van onze tegenstander van aankomende vrijdag

EEN KIJK OP DE GESCHIEDENIS VAN HV/Veerhuys

’T HOORNSCHE VEERHUYS

De sponsor van FC Schneider stopte in 1978 waarna ’t Hoornsche Veerhuys de draad oppakte. Sprake van een sportief gunstige ontwikkeling was er niet direct. Het opzetten van een goed zaalvoetbalteam bij Hollandia liep op niets uit. Eigenaar van café ’t Hoornsche Veerhuys, Dirk Brandsen, voelde er wel iets voor om een team wat prestatiegericht was te helpen. Angelo Klaassenbos, Ruud Schreuder, Siem Slot, Adrie en Dirk Papa vormden hiermee het eerste team. De successen kwamen snel. De titels in de tweede, eerste en rayonhoofdklasse werden binnengehaald. Toen nog spelend in bruine shirts en herkenbaar vanuit het gelijknamige bruine Café ’t Hoornsche Veerhuys op de Vale Hen. Na een aantal kampioenschappen promoveerde ’t Veerhuys zich steeds meer hogerop. In 1984 kwam de club voor het eerst op het hoogste niveau te spelen. Hierna kenden ze veel succesjaren met spelers als Sander van Dijk, André Bakker, Hjalmar Hoekema en Glenn Zeelig. ’t Veerhuys is in haar geschiedenis meerdere keren van naam veranderd in verband met sponsorkoppeling en ook meerdere keren van sporthal verhuisd, zelfs buiten de stadsgrenzen van Hoorn.
Op 27 april en 13 mei 1983 stonden Hovocubo en ‘t Veerhuys in de finale van de West-Friesland cup. Dit was de eerste echte confrontatie van beide clubs. Het ging over twee wedstrijden. De eerste ontmoeting werd door Hovo met 11-2 gewonnen. Hovo vond in de tweede finalewedstrijd een Veerhuys tegenover zich dat niet nogmaals dik wilde verliezen. Angelo Klaassenbos was na een blessure in het eerst duel weer hersteld, waardoor de hoofdklasser met één wissel aantrad. Peter Vissie scoorde 1-0, waarna Ton Wessels voor de 1-1 zorgde. Na een eigen goal van Ton Jung zette Frans Keizer met een afstandsschot Hovocubo weer op gelijke hoogte. Keizer kreeg later twee strafminuten van de rommelig leidende Clemens Huisman, waar Klaassenbos van profiteerde 2-3. Keizer trok na terugkomst de stand weer in evenwicht. Vier minuten voor tijd schoot Martin de Boer de eindstand naar 4-3. Saillant detail, Hovocubo won de beker, maar niemand namens de Rayon commissie van de KNVB was aanwezig om deze uit te reiken.
Sander van Dijk begon zijn voetballoopbaan bij de Vergulde Vos en Garage Keizer, plaatselijke verenigingen in Oost-Midwoud waar hij lid was en met zijn klasgenoten en vrienden speelde. Met veldvoetbal blonken de broertjes Van Dijk al uit. Zijn twee jaar oudere broer Ferry speelde bij de landelijke jeugd in Volendam.
Van jongs af aan ging Sander mee naar alle wedstrijden en waarschijnlijk heeft hij veel geleerd van alleen maar kijken naar wedstrijden. Op een gegeven moment belde ’t Veerhuys voor een gesprek met Ferry. René Feller en Adrie Papa brachten een bezoek in Oostwoud om Ferry over te halen bij ’t Veerhuys te komen spelen. Ferry had echter zijn buik vol van alle busreizen door heel Nederland en bedankte voor de eer. Wat die twee heren ook probeerden, zijn standpunt bleef gehandhaafd. Sander die het gesprek volgde ging zich ermee bemoeien en zei: “ik wil wel!” Daar kwamen ze niet voor, maar omdat ze niet voor niets naar Oostwoud waren gekomen nodigden ze Sander uit om mee te trainen bij de jeugd en dat heeft hem gebracht tot zijn huidige loopbaan als speler en later als trainer bij verschillende clubs.

Michel Seitner probeert Hjalmar Hoekema af te schudden. Jan de Visser kan op de achtergrond niets meer doen.

13 december 1985, doelman Michel Wentzel vertolkt een glansrol tegen in Hoornse derby tegen ‘t Veerhuys. Veel spektakel zat er niet in de partij. Toch kon de Hovocubo-aanhang tevreden huiswaarts terugkeren. Dank zij een treffer van Ton Jung en het goede keeperswerk van Michel Wentzel werd ’t Veerhuys met 1-0 geklopt.
Hovocubo was de meest succesvolle Hoornse zaalvoetbalclub. Maar de spreekwoordelijke neergang begon achteraf gezien op vrijdag 19 september 1986. De eindstand van Hovocubo-’t Veerhuys loog er niet om: 2-6. De cijfers doen vermoeden dat Hovo in de eigen vertrouwde Vredehofhal gemakkelijk aan de kant werd gezet. Hovocubo kon zich aanvankelijk nog beroepen op pech. Een doelrijke kans voor International Michel Seitner trof paal. Na veertien minuten was Michel Wentzel volslagen kansloos. Frank Verëll bereikte met een uitgemeten pass Hjalmar Hoekema, die met een gestifte bal Wentzel tevergeefs liet duiken, 0-1. Dit was het begin van de 2-6 nederlaag, maar wellicht ook de voortekenen van een mindere periode die Hovocubo in de historie zou doormaken. In de volgende seizoenen treffen de twee ploegen nog wel in de hoogste competitie, maar daar waar ’t Veerhuys een prestatieve groei inzet, kan Hovocubo steeds minder imponeren.

De laatste competitie wedstrijd in de 20ste eeuw vond plaats in 1988. De Hoornse derby kwam er daarna voorlopig niet. Hovocubo zakte flink af, terwijl de stadsgenoot drie maalkampioen van Nederland werd. De teamsamenstelling van een door Veerhuys met 7-0 gewonnen wedstrijd van augustus 1991 in De Vredehof zag er als volgt uit: Veerhuys: Ivo Lamers, Ronald Biezen, Hjalmar Hoekema, Fred Breg, André Bakker, Ferry Moleman, Maurice Haverbus. Hovocubo: Mike Slagter, John-Paul van der Gracht, Michael Wayenberg, Richard Brouwer, Frank Neefjes, Luuk Beerthuizen, Martin Glim, Arnold Rampersad.
Onderlinge wedstrijden zouden er lange tijd niet meer gespeeld worden. Dit betekende niet dat beide teams elkaar niet meer tegenkwamen. Het NHD van 3 september 1993 schrijft: “De eerste zaalvoetbal moet nog rollen of er is al heibel. Tussen ’t Hoornsche Veerhuys en Hovocubo natuurlijk. Er was eerder bonje, vorig seizoen toen Veerhuys met reclameborden de sporthal (ont)sierde en weigerde Hovocubo, die de wedstrijd daarvoor moest bekeren, mee te laten delen. Alle borden werden toen omgedraaid totdat Veerhuys aan de beurt was. Op 10 september a.s. speelt ’t Hoornsche Veerhuys de eerste competitiewedstrijd thuis tegen SCL. Wat wil nou het noodlottig toeval? Hovocubo 3 begint een klein uurtje eerder aan de bekerpartij tegen Ola IJs. Hovocubo’s voorzitter Nico Mantel gniffelde toen hij het programma zag en benaderde Veerhuys, althans één van de broers Papa. Mantel: “Officieel heeft die niks meer met ‘t Veerhuys te maken, maar hij wil wel alles regelen. Dus ik zei tegen hem: “We gaan voor die bekerwedstrijd entree heffen hoor.” Dat viel niet goed natuurlijk. Het schoot inderdaad bij de man die de nationale titelhouder op handen draagt in het verkeerde keelgat. Het is ook vervelend, want ‘t Veerhuys moet toch een beetje uit de kosten geraken en heeft het entreegeld hard nodig. “Dan gaan wij beneden zitten”, was de wat zwakkere reactie van de vertegenwoordigers van de landskampioen. “Zet ik de kassa voor de deur en laat de buitendeur van de kantine afsluiten” gaf Mantel terug.
Als in 1996 Hovocubo in de eerste divisie goed draait en fier aan kop staat, lonkt de eredivisie. Sommige spelers maakten zich al mooie gedachtes hierover. Pascal van Beek in het NHD van 20 december 1996: “Natuurlijk willen we graag tegen Veerhuys spelen. Het lijkt mij fantastisch om met twee Hoornse ploegen in de eredivisie te zitten. We hebben al jaren niet meer tegen Veerhuys gespeeld. Het wordt een keer tijd.”
Het is 29 oktober 1999 en de NHD kopt: “HV/SCN gooit naam te grabbel in bekerduel tegen Hovocubo.” Eerste divisionist Hovocubo zorgde voor een daverende verrassing door ’t Veerhuys, zoals Hovocubanen de club bleven noemen ondanks de naamsverandering, uit de beker te wippen. De Hoornse derby was spannend tot de laatste minuut. Hovocubo kende een droomstart tegen de vice-landskampioen. Al na vier minuten stond Hovo met 0-2 voor in de toenmalige thuishaven van ’t Veerhuys, de Opgang. Het bleek een zeer spannende wedstrijd te zijn tot de laatste minuut, waar de 4-3 achterstand vlak voor tijd door Arie van der Laan werd gelijkgetrokken. Dat deze derby, nu nog steeds, meer leeft bij Hovocubo dan bij ’t Veerhuys wordt bevestigd door de woorden van Veerhuys coach Anand Jagdewsingh voorafgaand aan de wedstrijd: “De wedstrijd leeft meer bij Hovocubo dan bij HV/SCN.” De reactie van coach Dick Visje hierop: “Het is een heerlijke derby. Het merendeel van onze selectie bestaat toch uit Horinezen. We hebben de laatste week echt naar deze wedstrijd toegeleefd”. Als na 4-4 de strafschoppenserie genomen wordt en Hoekema en Zeelig missen verzekert Hovocubo zich van de volgende ronde. De selecties: HV/SCN: Richard Beerepoot, Joep Groen, Kees Thies, Maarten Frankfort, Max Tjaden, Mohad Zaoudi, Hjalmar Hoekema, Glenn Zeelig, Edward van Gils, René Biesot. Hovocubo: Bas Ruiter, Jeroen van Gierbergen, Elmo Harberts, Arjen van der Laan, Stacey Majoor, Maurice Verbeek, Tjerk Akkerman en Edwin de Ridder.
Het heeft lang geduurd voordat Hovocubo weer op het hoogste niveau ging deelnemen. In 2008 werd er dan ook gesproken over de derby die niet meer werd verwacht. Voor het eerst sinds twintig jaar

Het Hoorns publiek zit klaar voor de Derby

was er weer eens een competitiewedstrijd tussen deze beide rivalen. Veerhuys aanvoerder Dennis Brouwer was benieuwd hoe het publiek zou reageren. Een gespannen sfeertje? “Futsalshow koploper FC Hovo”, “Veerhuys/Desko in bomvolle Vredehofhal met 5-1 weggespeeld.” Zo kopte de krant deze wedstrijd. Ongekende taferelen in De Vredehofhal. ’s Middags komen er al liefhebbers langs met de vraag of er toegangsbewijzen gereserveerd kunnen worden. Rond half zeven, een uur voor aanvang van de wedstrijd, staat er voor de gang naar de tribune al een dikke rij toeschouwers. Een kwartier voor het beginsignaal vraagt sporthalbeheerder George Grégoire de liefhebbers in te schikken, omdat er nog meer fans op zoek zijn naar een zitplaats. Als de ‘Hoornse’ derby begint, moeten verschillende mensen genoegen nemen met een staanplaats. Op last van de brandweer konden circa 150 bezoekers niet meer naar binnen. Hoe anders was dat zestien maanden geleden? ’t Veerhuys voetbalde half september 2008 op een vrijdagavond tegen WMC/WIK. Vlak voor half negen zijn er volop lege plaatsen op de tribune. Uiteindelijk melden zich enkele tientallen familieleden en vrienden van de spelers.

Sofian el Adel laat op volle snelheid het Veerhuys achter zich

Hovocubo speelt dan nog ‘bescheiden’ in de hoofdklasse. Maar nu was alles anders. Veerhuys had geen antwoord op de onverzettelijkheid van het verdedigingsduo Ivo Rottiné en Jeroen de Groot en de acrobatiek van Sofian el Adel. Richard Meijer vierde de dag ervoor zijn verjaardag… het werd vier… vijf… ach, ergens in de vroege uurtjes…. Aan scherpte geen gebrek, binnen 3 minuten maakte de zeer getergde Meijer de 1-0 en liet daarmee de Kolkende Vredehof ontploffen! Bij die ene goal bleef het, naar het scheen door een blessure. De ‘blessure’ van Meijer had meer te maken met het ‘happen naar lucht’ vanwege de ambiance en sfeer in de hal, mogelijk ook een beetje gevoed door de late uurtjes de nacht ervoor. De wedstrijd verliep voor Hovocubo fantastisch, de strijd die het als team gaf samen met de persoonlijke klasse van met name de creatieve spelers maakte het tot een weergaloze show. Het klassenverschil wordt door het team volgens het verkozen strijdplan zorgvuldig uitgevoerd en de volle Vredehof geniet keer op keer van weergaloze aanvallen en acties van Hovo zijde. Deze perfecte uitvoering van hoe een derby gespeeld moet worden werd in de 3e helft nog even goed doorgetrokken, dus winnaar in 1e, 2e én 3e helft.

Youssef Makraou belaagt het doel van Jordy Velseboer. Mo el Bouziani kijkt toe.

Aan de vooravond van de Derby in december 2010 nemen de trainers van beide clubs, Sander van Dijk en Antoine Gooyers, in het NHD stelling in: “Een fusie is nu niet meer aan de orde”. Beide clubs hebben een eigen unieke identiteit. Bij ‘t Veerhuys is de deurbeleid selectiever, met name bij de jeugd. Inmiddels is dit anno 2016 deels achterhaald. Hovocubo is nog steeds een vereniging waar iedereen lid van moet kunnen worden, maar is de deur voor diegenen die het hoogste willen bereiken selectiever geworden. De gevoelens van stadsderby leeft bij Hovocubo meer dan bij Veerhuys. Maar een wedstrijd tussen deze twee historische ploegen staat garant voor een uitverkocht huis. Gedachten betreffende een fusie zijn er in de loop der tijd, met name in de mindere jaren van Hovocubo wel geweest. Echter tot een serieus gesprek is het nooit gekomen. Een fusie zou meer weghalen dan toevoegen. Fuseren geeft geen garantie op resultaat en kwaliteit. Het behouden van beide karakters maakt het alleen maar mooi. Een derby in eigen stad, veel publiek, goede spelers, daarvan wil je deel uitmaken. De ambiance en prestige maken wat extra los bij spelers en publiek. Iedereen zet net even een tandje bij.

In verband met de inhoud van de licentievoorwaarden voor de eredivisie (met name het onmogelijk maken dat spelers zowel in veld- als zaal in de A-categorie uitkomen), deed coach Antoine Gooyers in 2013 besluiten om vrijwillig te degraderen. Werd daarna kampioen van de eerste divisie A en omdat de licentievoorwaarden soepeler werden promoveerde ’t Veerhuys weer terug naar het hoogste niveau. Degradatie op sportieve gronden volgde na een seizoen alsnog. Maar na een glansvolle kampioenschap zal ’t Veerhuys in het seizoen 2016-2017 weer in de eredivisie zal uitkomen.
Palmares van HV/Veerhuys: Landskampioen (3x), Benelux Beker (5x), Supercup (2x)